Wauw! Wat rustig.

Luna liep in een rustig tempo door het bos. Het was een groot en mooi bos, ze viel er wel heel fel in op. Dat vond de witte vos wat minder, voor een vos was ze best wel groot. Zeker voor een Poolvos. Haar felle blauwe ogen speurden de omgeving af en vonden niets interessants. Ze wandelde verder, de bomen waren echt wel enorm, die waren dan ook wel ontzettend oud. De schaduw was heerlijk koel en ze ontspande fijn. Plotseling hoorde ze het gedempte geluid van pootjes op de grond. De vos was erg zachtaardig, maar liet zich niet zomaar doen. Ze torende meestal boven de andere uit, het was hier heerlijk. Geen jagers, niets, geen roofdieren, het was hier heel erg kalm. Dat vond ze fantastisch. Het was hier ook heel mooi, uiteraard was ze al op verkenning geweest. Ontspannen wandelde ze verder en keek alert rond, het geluid van de pootjes was er nog en kwam steeds dichter en dichter... Wie was daar? Met een kalme uitdrukking wachtte ze op het dier dat in de buurt was.

Luna draaide zich om toen ze een klein vosje hoorde. Ze keek naar beneden omdat het kleintje niet zo duidelijk was. "Ik ben Luna, wie ben jij?" Luna had een aangename warme stem. Eentje die je direct op je gemak liet voelen. Haar ogen hadden een vrolijke twinkeling en ze keek met een vriendelijke houding naar het bange kleintje. Het was heel bang voor haar, logisch, helemaal alleen, gemakkelijke prooi, nog maar net geboren zo te zien. Dit jonkie was nog niet eens een week, wat deed dat dan alleen? "Ben je alleen?" Vroeg ze weer met die warme stem, ze wou dat het kleintje wat meer op haar gemak werd, het was helemaal gespannen. Nu ja, dat zou Luna ook zijn als ze zo klein was en alleen. Dat sprak natuurlijk vanzelf. Maar waarom was dat kleintje dan alleen?

Luna glimlachte naar het jonge vosje dat zich voorstelde als Samantha. Ze kwam dichterbij, ze kwam nog niet eens tot Luna's knie. Luna ging zitten en keek naar Samantha. "Wat jammer voor je." Luna knikte op de vraag van Samantha. "Helemaal alleen, net als jij." Met een lieve glimlach keek ze naar het kleintje. Ze lachte zachtjes toen Samantha naar haar vacht vroeg. "Ik ben een Poolvos, mijn ouders zijn van de Zuid- en Noordpool afkomstig. Het is daar heel koud. Bijna ieder dier is daar wit. Maar ik ben groter als mijn ouders, en familie." Ontspannen ging ze liggen, e was nog altijd groter als Samantha.

Luna glimlachte ontspannen naar het kleintje. "Die zijn dood, voor hun vacht." Ze zuchtte zachtjes, maar ze was er al lang overheen gestapt. Ze lachte zachtjes toen Samantha vroeg of het niet heel erg ver weg was. Ja, maar ik ben hier dichterbij geboren hoor, mijn ouders, en hun ouders, een heleboel generaties eigenlijk zijn weg van de noordpool gegaan. Dus zo ver was het niet." Ze grinnikte toen het kleintje vroeg of ze echt groter was. "Ik ben groter als de gemiddelde vos, kleiner als een wolf natuurlijk. Maar toch aardig groot." Ontspannen keek ze naar het kleintje en glimlachte vrolijk. "Dat is niet erg, vraag maar raak." Luna vond het niet erg om de vragen van Samantha te beantwoorden, vroeger was ze ook zo geweest. MAar dat had ze zichzelf afgeleerd. In haar familie wouden ze niet altijd haar vragen graag beantwoorden, en soms ging dat wel eens mis...