Vreemd

Zoals gewoonlijk loopt Misty over de toendra het is mooi daar toch voelt ze zich alleen, niemand om mee te spelen. Plots hoort ze iets ze draait zich om niets er loopt of staat niets behalve een boom een paar struiken en er groeien plotseling bloemen zo gaat het meestal,Misty loopt verder had ze toch maar iemand om mee te spelen. Dan hoort ze het weer nu ruikt ze ook iets ze ruikt een andere vos, en ja hoor daar komt de vos aan gelopen eindelijk iemand om mee te spelen tenminste, als de vos met haar wil spelen.

(Op z'n minst 3 volle regels alsjeblieft, graag en dankje.)

Luna liep kalm door de toendra. Met het doffe geluid van haar poten die de grond raakte op de achtergrond was eht bijna volmaakt stil. Een stukje verder hoort ze wat en na een tijdje ruikt ze het ook, een andere vos, een jong. Nog geen jaar uit. Luna torende boven haar uit. Dat was ze wel gewend geraakt. Ze was groter als de gemiddelde vos, of beter gezegd, als de gemiddelde poolvos. Want een paar van haar oude vriendinnetjes waren ook best groot, maar niet zoals zij. Met een kalme uitdrukking keek ze naar het vosje. "Hallo, wie ben jij?" Ze had een diepe aangename stem. Die gaf je direct een aangenaam en warm gevoel.

Torak rende op volle snelheid over de grote sneeuwvlakte. Het was hier heerlijk rennen, omdat er niets in de weg stond. Geen hoge bomen waar de tegen aan kon vallen, geen grote rotsen waar je over heen moest springen en geen doornige struiken die je vertraagde tijdens het rennen en je allemaal schrammen bezorgde. De wind blies in Torak 's gezicht. Die sneed als ijzige vlijmscherpe bladeren langs zijn door zijn pels en prikte als lange doornen in zijn ogen en neusgaten. Toch bleef hij rennen vol van plezier. Hij genoot van de opstuivende sneeuw onder zijn pootjes en merkte de brandden de kou onder zijn voetkussentjes nauwelijks op. Hij keek op en tuurde in de verte terwijl hij door bleef rennen met krachtige stappen. Aan de horizon zag hij een vage schim dat leek op een boom. Even fronste hij. "Een boom," dacht hij verbaasd. "Wat doet die nu hier? Even aarzelde hij, maar toen veranderde hij toch zijn koers en rende op het groene stukje in de witte kale omgeving af. Torak keek nog haastig achterom terwijl hij maar bleef rennen. Hij zag zijn voetafdrukken diep in de sneeuw zitten. Die maakte een bocht en volgde daarna zijn kant weer op. Torak had zijn tong uit zijn mond gestoken. Dat hielp hem bij het afkoelen. Want ook al was het hier ijskoud. Door dat rennen had hij het heet gekregen.
Toen Torak de boom steeds meer naderde minderde hij vaart. In een lichte draf ging hij verder. Hij snoof de geur van twee vossen op. De ene was nog jong, rond zijn leeftijd. De andere was ouder. Die geur kwam hem bekend voor. Die was van Luna. Hij had haar al eens ontmoet bij de watervallen. Een zucht verliet zijn mond. Hijgend vertraagde hij weer zijn pas en liep zwaar hijgend naar de twee vossen toe. Hij voelde geen enkele angst voor hen. "Hoi," zei hij toen hij tot stilstand was gekomen op nauwelijks twee meter afstand van de andere twee vossen. Die vielen nauwelijks op tussen de witte sneeuw. In tegenstelling tot hem, want zijn roodachtige vacht was duidelijk herkenbaar in deze witte omgeving.

Misty vond het leuk dat er nu een andere vos was om mee te spelen het is best een grote vos. Misty zei tegen de vos, Ik heet Misty en jij? leuk dat je er bent. Misty voele zich fijn bij die vos en hoopte dat ze met haar wilde spelen. Maar plotseling rook ze weer iets. Het rook weer naar een vos maar nu een andere. Ze hoorde de vos ook en zei tegen de grote vos die er al was: 'He ruik jij ook een andere vos?' Daar komt de vos aan gelopen het is een rode vos. De rode vos fronste even en liep daarna verder als de vos aangekomen is bij hun zei de vos: 'hoi.' en Misty zei hoi terug. ' hoe heet
jij?' vroeg Misty daarna en vroeg of de vossen met haar wilden spelen.Ze ging even zitten en rustig wachtte ze op antwoord

Torak keek naar het kleine witte vosje. Ze was bijna helemaal wit op haar grijzige snuit na dan. Ze had net als Luna donkere ogen. Zelf had Torak bruine vossen ogen net als zijn vader. Een zucht verliet zijn keel. Hij miste zijn vader best wel, ook al had hij tevergeefs geprobeerd hem te vergeten. Even schudde hij onmerkbaar zijn hoofd. Hij moest niet meer aan hem denken. Hij was dood, Torak niet. Hij moest verder gaan met het leven. Hij had nieuwe vossen ontmoet en zat nu in een roedel, waar hij veilig was. Wat wilde hij nog meer? "Hoe heet
jij?" vroeg de kleine vos ineens. Daarmee haalde ze Torak met een ruk uit zijn gedachten. Hij keek in haar donkere ogen en vroeg zich af of ze wel te vertrouwen was. Onmerkbaar snoof hij haar geur op. Ze rook niet naar een roedel, net als Luna. Misschien hoorde ze wel bij elkaar. Dat betekende dat zij ook te vertrouwen was. "Ik heet Torak," zei hij uiteindelijk na enige aarzeling. Hij verwachtte eigenlijk niet dat ze met deze informatie iets slechts kon doen. Ze was namelijk niet veel ouder dan hem en een naam was ook niet zo heel erg belangrijk. Maar Torak wist dat hij het onverwachtte moest verwachtte. Daarom twijfelde hij nog steeds of hij hier wel goed aan had gedaan. De kleine poolvos leek het echter niet veel te kunnen interesseren hoe hij heette, want ze vroeg of de vossen met haar wilde spelen. Torak wist niet zeker of hij daar zin in had. Hij was nog moe van het rennen. Rustig liet hij zich op de grond zakken en keek languit liggend naar de andere vossen. Zo zag hij dat de kleine vos was gaan zitten. Waarschijnlijk wachtte ze op het antwoord dat Torak haar nog verschuldigd was. Maar hij keek alleen afwachtend toe.

Misty was gaan zitten waarschijnlijk wilden ze niet spelen jammer, ze had het idee dat ze torak al eens had gezien maar dat kan haast niet dan had torak dat alang gezegd. Met een zucht ging ze liggen, he ziet ze daar nou een gestalte lopen? Het lijkt misty's moeder maar dat kan helemaal niet die is dood en haar vader ook, wat denkt ze toch ze moet plezier maken, er rolt een traan over haar gezicht, nooit iemand om mee te spelen ze kent bijna niemand ze komt nooit iemand tegen, Misty verbergt haar gezicht tussen haar pootjes.

Luna merkte Torak na een tijdje op. Ze knikte even naar hem, maar plots rook ze iets helemaal anders, een ander klein vosje, ze keek rond en zag een klein poolvosje in de sneeuw liggen en haar kleine kopje verstoppen tussen haar pootjes, langzaam liep ze erop af en liet haar snuit was zakken. "Dat moet je niet doen, hef je kopje maar terug op." Ze haalde heel erg voorzichtig met haar snuit het kleine hoofdje van het kleine jonkie tevoorschijn. "Zie je, dat is al stukken beter." Luna was met voorsprong de grootste vos hier in SF, en een pool vos. Rustig en kalm keek ze naar het kleintje, ze glimlachte er vriendelijk naar. Haar stem had een diepe zware klank, een klank die je je direct op je gemak stelde. Ze hoopte dat het kleintje haar een beetje vertrouwde.

opeens voelde Misty zich veilig en dacht: ' Ze vinden me dus toch aardig'.Misty hefde haar hoofd en zag nu de nieuwe vos die erbij was gekomen en vroeg: 'Hoe heet jij?'.Ik heet Misty, en Misty ging rustig zitten. Het bleef een tijdje stil en Misty verloor de gedachte dat ze haar toch wel aardig vonden: 'ben ik zo raar?' dacht ze want de twee vossen keken haar aan, Ze ging weer liggen