Pluk de dag

Torak hoorde het harde geruis van de waterval al. Gauw rende hij erop af. Bomen flitsen aan weers kanten voorbij. Rennen was heerlijk. Het voelde zo heerlijk vrij. Dat was het mooiste gevoel dat er was, vond Torak. Daar doemde een hoge waterval al voor zich op. Deze was niet al te groot, maar je kon er wel lekker in zwemmen. Torak grijnsde breed. Nog even en hij lag lekker te badderen in het water van de waterval. Gauw trok hij een laatste sprintje en sprong toen in het koele water. Heerlijk. Het was alsof alle akelige gedachten van hij af dreven, terwijl hij richting de waterval zwom. Hoe dichter hij bij de waterval kwam, hoe moeilijker hij vooruitkwam. Druppels water spetterde in zijn gezicht en hij hoorde het klateren van water op water nu heel hard. Het was bijna oorverdovend. Torak kon zijn eigen gekef niet eens meer horen. En toch zwom hij door, totdat hij nauwelijks nog een poot vooruit kon komen. Toen stopte hij met trappelen en liet zich door de stroming naar de kant drijven.
Torak klom op de kant. Het water droop uit zijn vacht. Hij schudde zich uit, zodat het ergste nat weg ging. Daarna ging die in de milde lente zon liggen op het gras. Het was een heerlijke dag. Overal om zich heen zag Torak bloemen bloeien in allerlei kleuren. Torak genoot ervan en ging toen op zijn rug liggen. Hij bekeek de blauwe lucht en de witte schapenwolkjes. Eentje had de vorm van een bloem, een ander leek op een vlinder. Ook had er eentje iets weg van een paddestoel.
Er vloog een vlinder over Torak heen. Ze had mooie kleuren. Licht geel met zwart en blauwe stippen. Torak sprong met een soepele beweging op en draafde de vlinder achteraan. Het was leuk om op het beestje te jagen, want het landde elke keer uitdagend. Maar net als je dacht dat je het te pakken had, vloog het op en ging ergens anders zitten. Torak grijnsde breed en sprong er vol plezier achteraan. Hij voelde zich helemaal vrolijk en gelukkig. Niets kon hem nog stoppen of zijn dag verpesten.

Luna wandelde net rustig naar de watervallen en dronk ontspannen wat. Toen ze opkeek zag ze een jong vosje rondrennen, achter een vlinder aan. Ze glimlachte en dacht terug aan de tijd dat zij nog wild rondsprong, achter vlindertjes aan. Ze dronk wat en keek soms even verbaasd naar het vosje. Het was niet heel oud, dan zou het groter zijn, veel groter. Ontspannen ging ze liggen aan de oever en keek naar het jong vosje. Dat leek zich wel te amuseren. Luna was heel groot voor een vos, niet zo groot als een wolf natuurlijk! Natuurlijk niet. Dat is wel heel groot. Ze toe hoe het kleintje speelde. Het vlindertje vloog weg, op dat moment besloot Luna te grommen om te laten zien dat ze er was. De andere vos was aan de overkant en Luna stond ontspannen op en zwom met gemak door de stroming en kwam uit het water aan de overkant en stond nu een paar meter van de andere vos af. Ze schudde zich goed uit en ging toen liggen. Ze was nog altijd groter als het vosje. Het was een heel schattig vosje. Ze glimlachte vriendelijk naar het kleintje. "Hallo, ik ben Luna. Wie ben jij?" Ze had een aangename, warme stem, dat hielp soms om andere vossen op hun gemak te stellen.

Torak rook de geur van vos, maar lette er niet op. Het vlindertje was veel interessanter. Hij volgde het vrolijk, steeds verder weg van de waterval en het meertje erbij. Tot op een gegeven moment de vlinder van koers veranderde en weer in de richting van de waterval vloog. Torak rende er snel achteraan, ook al wist hij dat hij de vlinder nooit zou kunnen vangen.
Ineens lag de vos die Torak eerder had geroken voor hem. Hij stopte en zag hoe de vlinder over de witte vos heen vloog en verdween toen. Torak keek de poolvos aan. "Hallo, ik ben Luna. Wie ben jij?" vroeg ze. Torak twijfelde even of hij dat wel moest zeggen, maar antwoordde toen toch: "Ik ben Torak." Hij snoof haar geur op en vroeg zich af bij welke roedel ze hoorde. Waarschijnlijk niet bij de Kettu, zoals hij. Torak hoopte niet dat ze een goedzakje was, want dan had hij zijn naam niet eens mogen zeggen. "Bij welke roedel hoor jij?" vroeg hij toen nieuwsgierig. Torak wist eigenlijk niet zoveel van roedels. Hij was vroeger altijd alleen met zijn vader, totdat hij werd gedood door een lynx. Toen werd Torak ineens gedwongen toch naar de andere vossen te gaan en een nieuw leven te beginnen. Torak vond dat erg leuk en spannend, maar hij vroeg zich nog wel vaak af of zijn vader wel wilde dat hij zo met andere vossen omging. Torak was namelijk nu nog erg naïef.

[Erg korte en inspiloze post, sorry daarvoor]

Luna glimlachte naar het kleine vosje. Hij twijfelde of hij wel antwoord zou geven, maar zij toen toch dat zijn naam Torak was. Ze glimlachte weer, hij vroeg nieuwsgierig bij welke roedel ze hoorde. "Bij niemand, ik ben hier alleen." Ontspannen keek ze naar het vosje, het was een stuk kleiner als haar, net als bijna iedereen die ze ontmoette hier. Maar dat vond ze niet erg. Het was te merken dat Torak nog een beetje onwetend was en niet alles even goed wist of kende.
Dat had zij ook gehad, maar zij had haar opa dicht bij haar dan. Een hele wijze vos, die antwoord wist op iedere vraag. En zo had hij Luna geholpen met haar gedachten te veranderen en te kunnen hervormen en in alles iets te zien, in de meest moedeloze vos een sterke, maar dan geen zelfvertrouwen. In een verlept grasveldje waar geen prooien komen een fantastisch jachtgebied met wat beperkingen. Dat had haar twee jaar van haar leventje gekost.
"Jij wel dan?" Ze doelde op het roedelonderwerp. Maar dat zou hij wel doorhebben volgens haar. Luna ging kalm wat comfortabeler liggen, ze keek nieuwsgierig, maar beheerst, naar het kleine vosje. Ze wachtte op zijn antwoord. Je kon zelfs van de jongste vossen leren, Luna. Dat zei haar opa altijd, zelfs van alles dat leeft, en soms zelfs wat niet leeft, geef alles en iedereen een kans. Dat deed ze nu, ze probeerde het toch, dat had haar opa altijd herhaald, zelfs tot de dood.

Torak keek naar Luna en zag hoe ze naar hem glimlachte. "Bij niemand, ik ben hier alleen," gaf ze toen als antwoord. Torak vond dat helemaal niet gek, hij had het zelfs wel een beetje verwacht aangezien ze geen andere vossengeur had. Zelf zat hij vroeger ook niet in een roedel, tenzij hij zijn vader als de rest van de roedel zou beschouwen. Maar sinds kort zat hij ook bij een roedel. Sinds zijn vader dood was gegaan. Hij slikte even. Dat onderwerp was voor hem nog erg gevoelig. "Jij wel dan?" vroeg Luna, waarmee ze Torak uit zijn gedachten bracht. "Ja," zei Torak trots. "Ik zit bij de Kettu." Eigenlijk wist hij niet of hij daar trots op moest zijn. Niet dat het een slechte roedel was of dat die een slechte naam had. Eigenlijk wist Torak helemaal niets over die roedel. Alleen dat die nog niet erg groot was. Hij was gewoonweg naar de eerste vos gegaan die hij had gehoord en zich bij haar aangesloten. Als het een andere vos was geweest, was hij er ook heen gegaan. Hij had wel gemoeten, want als jonge vos alleen in een groot woud terwijl er een lynx achter hem aanzat, was niet erg handig. Nu Torak bij een roedel zat, was hij een stuk veiliger en hoefde hij zich geen zorgen te maken. Bovendien zouden ze hem trainen in jagen en vechten. Daar keek Torak erg naar uit. Zijn vader had hem al veel geleerd over jagen, maar over vechten wist hij maar weinig. Dat was namelijk niet echt nodig geweest.
Torak ging ook liggen, net als Luna. Hij keek naar het grassprietje dat voor hem groeide. Er liep een kapoentje over. Hij had precies zeven stippen, telde Torak. Drie op elke vleugel en eentje in het midden bij zijn kop. Torak zag hoe het langzaam over het blad liep, maar zodra hij zuchtte, vloog het beestje weg. Torak keek weer naar Luna en vroeg zich af of zij het kleine insect ook had gezien.

Luna keek hem ontspannen aan en zuchtte zachtjes, hij zat dus in de Kettu Pack. Daar had ze van gehoord en ze gromde zachtjes. Een slechte roedel, net als Torak had ze het insect opgemerkt, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Ze wist dat Torak niet echt naar de roedel was gegaan omdat hij slecht was, daar was hij nog te jong voor. Nee, dat was voor bescherming zo te zien. Klonk best logisch. Waarschijnlijk was het ook nog waar ook. Ze snoof zachtjes en keek naar het kleintje, dat was helemaaal geconcentreerd op het insect, ze rolde met haar ogen maar lachte zachtjes, zo was ze vroeger toch ook weer niet.

(Heel erg inspiloos.)

Torak keek het insect na. Toen het weg was keek hij weer naar Luna. Ineens vroeg hij zich af waarom zij eigenlijk op hem af was gekomen. Wilde ze iets van hem? Of had ze het voor de gezelligheid gedaan? Torak dacht na over wat zij van hem zou willen en kwam op het standpunt dat ze hem of gewoon wilde vermoorden of dat hij haar territorrium had betreden zonder dat hij het had opgemerkt of dat ze graag nieuwe mensen wilde ontmoeten. Voor de zekerheid stond hij weer op en ging alvast in een verdedigende houding staan.
Toen bedacht hij dat Luna nou niet bepaald het type was dat iemand wilde vermoorden en dat hij nu ook niets rook dat op territorium markeringen leek. Dus moest het toch zijn laatste idee zijn. Langzaam liet hij zijn houding verslappen en ging zitten, maar wel oplettend, want je wist maar nooit en zijn vader zei hem altijd: "Je moet het onverwachte verwachten." Dat deed hij nu ook. Torak wilde maar al te graag de manieren en ideeën van zijn vader in stand houden. Ook nu hij dood was. Dat herinnerde hem eraan dat zijn vader er nog steeds was, maar dan in een ander Nu. Waar jagen gemakkelijk was en hij heel gelukkig leefde, misschien wel samen met zijn moeder en de andere vossen uit de roedel van voordat Torak geboren was. Dat idee maakte Torak gelukkig en een stille glimlach verscheen om zijn mondhoeken.

[ Ja... en daardoor worden mijn posten ook niet erg lang D= *kijkt beschuldigend* ]