Nacht. (aanmeldtopic Kettu Pack)

De maan liet een witte schijn achter op het meer, uilen oehoe'den in de verte en kraaien kraste luid. De donkere nacht liet het verschrikkelijke daglicht verdwijnen als sneeuw voor de zon. Velen vossen zaten veilig verscholen in hun holletje diep in het bos over over de weide vlaktes. Alleen echte nachtbrakers zaten nu nog buiten, perfecte tijd om geheime plannetjes te smeden? Of was de avond gewoon een leuke tijd om samen te zijn met je partner? De mening over dag en nacht waren verschillend tussen goed en kwaad. Slechte vossen vonden het daglicht verschrikkelijk terwijl goedzakjes er juist van genoten.

Kiara zat in gedachten verscholen, ze had een slechte roedel, en staarde doelloos over het meer. Ze had leden nodig, of haar roedel viel in duigen! Haar doffe linkeroog volgde zoals altijd haar blinkende rechter. Ze zou er misschien wel goedzakjes mee wakker maken. Ach Who Cares? Dacht ze droogjes en lied hele luide keffen horen over een groot gebied. De keffen betekenden 'Alle slechten kom naar hier, ik wil met jullie mijn roedel.' Ze grijnsde en hoopt snel een slecht maar knap mannetje te vinden om haar roedel mee te leiden.

Torak rende voor zijn leven. In de verte rook hij de lynx die naar hem opzoek was. Hij zag het gruwelijk gezicht van zijn vader nog voor zich toen hij werd geraakt door de grote klauw van de katachtige. Ondertussen had die lynx zijn spoor geroken. Als hij er niet snel vandoor ging, was dat zijn einde. Doodsbenauwd rende hij verder. Hij voelde het koude angstzweet op zijn rug. In de verte rook hij een stroompje. Het was niet al te ver weg. Als hij daar doorheen zou lopen, dan raakte de lynx misschien zijn spoor kwijt.
Even later bereikte Torak een stroompje. Hij sprong erin. Het water voelde lekker koud aan. Gauw klom hij eruit, liep een stukje tegen de stroom in, sprong opnieuw in het water en liet zich met de stroom meedrijven. De stroom was best diep en ging best hard, veel harder dan een lynx ooit zou kunnen rennen. Er stonden geen rotsen in het water. Torak genoot van de snelheid en koelte. Even, heel even vergat hij alles om zich heen. Vergat hij zijn vader, de lynx en zijn zorgen over hoe hij nu verder moest en liet zich rustig meedrijven. De stroom werd sterker. Torak besloot er maar uit te gaan, voordat hij dat niet meer kon. Hij liep een eindje van de stroom weg en nam alle geuren om zich heen in zich op. Daarna liep hij in oostelijke richting.
Het was al donker toen hij een meer bereikte. Aan de andere kant van het meer hoorde hij luid gekef: "Alle slechten kom naar hier, ik wil met jullie mijn roedel." Torak besloot er op af te gaan, want hij was nog maar een jonge vos en hij zou het in de natuur niet lang alleen overleven. Hij was dan wel geen slechte vos, een goede was hij ook niet. Eigenlijk wist hij niet eens zo goed wat het betekende. Zelf was hij altijd met zijn vader geweest. Ze hoorden niet echt bij een roedel, maar gewoon bij elkaar. Zijn moeder was gestorven voordat hij zijn ogen open had, dus kende hij alleen haar geur. Een andere vos dan zijn vader kende hij niet, maar nu zat er niets anders op dan toch naar hen toe te gaan.
Even later bereikte hij de vos die gekeft had. Ze zag er best angstaanjagend uit met haar blauwe en witte oog en haar zwarte vacht. Toch was Torak niet bang, eerder nieuwsgierig. Hij liep nederig op haar af. Zij was immers een roedelleider en hij maar een puppy. Dus moest hij respect voor haar tonen. Pas dan zou ze hem accepteren. Tenminste als ze hem al accepteerde.

Wil je het stuk veranderen dat je achterna wordt gezeten? Hier komen geen mensen.

[zo beter? =D]

Al snel hoorde ze en rook ze iemand, helemaal alleen en Kiara deed haar staart en hoofd al fier de lucht in. Een klein vosje kwam nederig op haar toelopen. Hij zweeg, misschien wachtte hij op toestemming om te spreken. Kiara deed dat met een kort knikje. "Hallo jongen" Begon ze. "Een geintereseerde in mijn roedel is mijn vriend doe maar gewoon" Knikte ze maar met een redelijk kille stem. Kiara plantte zich op de grond en keek hem van uit de hoogte aan. "Zo jij bent dus een kleine vos alleen? Jij moet wel lef hebben! Ik ben Kiara, roedelleidster van de Kettu. Wie ben jij?" Zei keek hem aan en Liet haar strenge blik beetje verslappen, ze wou het kleintje niet té veel angst aanjagen, hij zou getraind worden om niet bang te zijn en te kunnen moorden en zichzelf te kunnen verdedigen. Een kleine grijns kwam op haar gezicht toen ze haar roedel in gedachten zag groeien, daardoor blikkerden haar tanden in het maanlicht, ze waren scherp en gevaarlijk dus zij hoorde misschien wel een roedelleidster te zijn van een slechte roedel. Kiara zou dit kleintje goed kunnen opvoeden, omdat hij de eerste was. Ze zou zijn kunsten ondekken em misschien hem als leerling nemen. Haar glimlach verdweem toen ze wachtte op de jongen zijn antwoord.

"Hallo jongen" Begon ze. "Een geïnteresseerde in mijn roedel is mijn vriend doe maar gewoon," Volgens Torak klonk het als een bevel door haar kille stem. Hij probeerde normaal te doen. Hij voelde zich al wat meer op zijn gemak toen de zwarte vos ging liggen en hij eigenlijk op haar neer keek. "Zo jij bent dus een kleine vos alleen? Jij moet wel lef hebben! Ik ben Kiara, roedelleidster van de Kettu. Wie ben jij?"zei ze nog steeds met die kille leiders stem. "Eh... ja, ik ben Torak," antwoordde hij toch een beetje onzeker. Maar nu Kiara had gezegd dat ze vond dat hij lef had, voelde hij zich meteen veel beter. Zeker toen haar strenge blik ook nog verslapte. Torak keek toe hoe Kiara breed grijnsde en haar scherpe tanden blonken in het maanlicht. Even keek hij naar de maan. Die was nog maar half vol, maar Torak wist dat die al groeide, want een paar dagen geleden was die nog dunner.
Torak keek weer naar Kiara. Haar ogen lieten hem huiveren, maar hij vond ze ook wel indrukwekkend. Zij was dus de leider van de Kettu. Hij vroeg zich af waar de andere leden van de roedel waren. Hij rook ze niet, dus ze moesten heel ver weg zijn. Hij vond dat wel vreemd. Meestal liet de leider de roedel niet zomaar zover achter. Tenzij... Torak bedacht dat ze misschien een nieuwe roedel had opgericht. Daarom had ze dus gekeft. Om andere vossen te vragen zich bij haar aan te sluiten. Torak had dus geluk. Dit betekende dat ze hem bijna zeker wel zou accepteren. Zeker als hij de eerste was.

"Torak, een sterke naam, nu nog de sterke persoonlijkheid" Zei Kiara misterieus. Ze stond op en cirkelde rond hem heen. Als hij een sterke persoonlijkheid had, zou hij een paar opmerkingen niet erg vinden. Kiara zelf was klein van gestalte maar sterk en zei tegen hem. "Goh, wat ben jij een klein ventje zeg.." Zei grijnsde gemeen alsof ze het echt meende. Rustig bleef ze rond hem cirkelen. "Oh, ik hoop dat ik je kleine zwakke zieltje niet heb pijn gedaan? Want dat zou wel erg zijn he?" Zei ze sarcastisch ze wou leden hebben die zich niet lieten afschrikken, door een domme opmerkingen. "Een litteken staat stoer, moet ik je er een geven?" Deze bedoelde ze om hem 'weg te jagen' omdat hij misschien bang zou zijn. Ze vond dit toch al genoeg, en wou zijn reactie wel eens zien, een sterke persoonlijkheid zou hem later misschien de rang als krijger opleveren. Maar je moest daarvoor wel goed zijn voor de kleintjes.

Torak keek haar verbaasd aan toen ze grijnzend een opmerking maakte: "Goh, wat ben jij een klein ventje zeg." Eigenlijk moest hij het maar gewoon negeren. Zij was immers de roedelleider en hij maar een pup, maar toch kon hij de opmerking niet laten. "Nou, ikke ga nog groeien. U niet meer!" beet hij terug. Het kwam er harder uit dan dacht. Gauw boog hij zijn kop als teken dat het hem speet dat hij zo bot had gedaan. Maar Kiara ging gewoon verder. "Oh, ik hoop dat ik je kleine zwakke zieltje niet heb pijn gedaan? Want dat zou wel erg zijn he? Een litteken staat stoer, moet ik je er een geven?" zei ze gemeen. Torak keek haar weer verbaasd aan. Hij begreep even niet waar ze mee bezig was. Eerst wilde ze hem in haar roedel en nu probeerde ze hem weg te jagen. Maar toen begreep hij het ineens. Ze probeerde hem uit te dagen en te kijken hoe sterk zijn geest was. Maar Torak was niet bang, alleen verbaasd dat ze zo deed. Laat staan dat ze zijn ziel pijn had gedaan en een litteken zou hij vast nog wel krijgen. zeker als hij bij haar in de roedel kwam. Torak vond haar wel een iemand die andere vossen tot het uiterste liet gaan.

[Beetje kort D=]

'Ik groei nog jij niet meer' Beet de jonge Torak terug. Perfect dacht Kiara, en ging weer zitten. "Zozo Torak, jij bent een lid van de Kettu Pack, proficiat, maar je zal je nog moeten bewijzen hierna." Grijnsde ze. Deze kleine pup was nog maar in training en zou nog veel te verduren krijgen, misschien wel meer dan hij had gedacht. Rustig bleef Kiara achten op meer aanmeldingen, ze hoopte dat haar slechte roedel groots ging worden, en dat goedzakjes uitgeroeid konden worden, stiekem wist ze dat dat nooit zou lukken, maar het viel te proberen. Geristel in de struiken trok haar aandacht en ze ging dominant zitten, al kwam er alleen maar een konijn uit. Kiara zuchte sprong erop en beet het dood. Wachtend op meer aanmeldingen...


[pff kweet het kot T_T]

Diesel rende hard, heel hard maar dat was zijn 'specialteit' nou eenmaal. Ineens kwam een geur zijn neus binnen, het was waarschijnlijk niet van één vos, of twee vossen maar waarschijnlijk van drie vossen! Hij grijnsde, hij had eigenlijk zin om te moorden moorden en nog eens te moorden maar hij wist niet ofdat dat wel zomaar mocht hier in dit nieuwe gebied. Hij gromde hard, en daarna klonk een luide maar toch zuivere huil uit zijn keel. Hij grijnsde even bij het zien van een grote vos, en twee kleine. Rustig ging hij over naar een rustige stap en bleef even een tijdje staan kijken naar de drie vossen, hij was iets groter als de grijze, grote vos zag hij zo maar dat boeide hem meestal niet. Nee, hij zou geen pups vermoorden, dat zou triest zijn zeer triest voor zijn doen. Toen hij al een tijdje had zitten kijken, verschuild achter de bosjes keek hij nog even naar het meer, maar stapte toen uit de bosjes en stapte langzaam dichterbij de vossen. 'Zozo,' zei hij kil en emotieloos, hij had opgemerkt dat de grote vos een vrouwtje was, maar zeker niet een zwakkeling. Diesel had een groot sterk lichaam vol spieren, die goed te zien waren en dus ook erg opvielen, hij was eigenlijk vroeger eerst gevlucht voor al de vrouwtjes, die dol op hem waren en gek op hem waren. Hij echter haatte dat als ze dat deden, en toen was hij maar hier naartoe gegaan, dit was zeker een plek waar ze hem gelukkig niet zouden gaan zoeken, dacht en wist hij bijna wel zeker.

Een kleine baby-vos kwam aanrennen. En Kiara staarde er ongelovig naar, trok haar kwaadaardige grom nu alleen maar kleintjes aan? 'Mevrouw ik hoorde uw oproep… dat er vossen bij u Pack konden. Ik zou graag bij uw Pack willen.' Zei het kleintje. "Je weet toch wel dat mijn troep gevaarlijk en gemeen is he?" Siste ze grijnzend in zijn oor. Hij zou misschien wel veel lef hebben als hij hier in de nacht durfde komen, alleen. "Maar je ziet er mij dapper uit, we zullen je nog moeten testen, kleintje." Een kille 'zozo' Onderbrak haar. Kiara legde haar oren plat en keek in het duister, waar twee oranje ogen verschenen. Tegen kleintjes iets doen was laf, maar tegen een grote kon ze een betere test doen. "Wie ben jij" Zei ze kil, maar dominant. Ze hief jhaar hoofd en staart de lucht in, als teken van dominantie en spande haar spieren, om te tonen dat ze sterk was en zich niet liet doen door een domme rekel die even de macht wou grijpen.

Hij grijnsde een beetje naar de moervos. 'Volgensmij heette ik Diesel,' zei hij toen kil tegen haar, en bleef in het duister lopen, waarschijnlijk waren nu alleen zijn opvallende oranje ogen zichtbaar, maar dat boeide hem niks. 'En wat is jouw naam?' zei hij toen, toch wel ietswat benieuwd. Haar naam zou misschien een kleine herinnering achterlaten van dit doelloze gesprek, of zou het misschien nog leuk worden? Nouja, hij kon in iedergeval niet gaan moorden, als hij iets tegen die kleintjes zou doen zou dat triest zijn en tegen moervossen vocht hij liever niet, nee, hij wilde meestal een gevecht tussen rekel en rekel, waavan hij meestal dan toch won. Dat was eigenlijk ook goed te zien; hij had spieren als een echte vechter, nog meer als de moervos maar dat even terzijde. Iedere rekel week uit voor hem, ze wisten aan hem te zien dat hij sterk was en geen gevecht bijna te winnen was van hem, Diesel wist goed hoe hij vossen dood kon maken, hij kon het meestal op de langzame manier doen of de snelle. De meesten kozen voor de snelle als ze toch moesten kiezen, dat was gewoon ook simpel om te doen; gewoon de keel van de andere vos dood bijten, dan vallen ze altijd vanzelf op de grond, wat is er nou nog simpeler te doen op deze rot wereld? Nee, moorden was eigenlijk enkel vermaak voor hem; voor het pleziertje, misschien leek het ook wel meer op een hobby of wat dan ook.

'Diesel' Was de naam van de geheimzinnige rekel. 'Wat is jouw naam?' Vroeg hij. "Ik ben Kiara, Leider ven De Kettu Pack, een slechte troep." Zei ze en zorgde dat ze er dominant en gemeen uit zag haar oren plat gelegd, tanden ontbloot en haar hoofd en staart fier opgeheven. Z zag er gemeen uit en had sterke spieren, die goed te zien waren. Kiara was een goede vechter, en had al veel aandringerige vossen verdreven, waarvan een haar een blind oog had gegeven. Haar blinde oog en haar blauwe oog staarden akelig in de oranje ogen van de rekel. "Zo, Diesel, ik neem aan dat je iets van plan bent? Of ben je van plan je gewoon te verstoppen." Kiara wist dat ze gevaarlijk bezig was, maar dit doen was nu eenmaal haar aard. Ze was geen bange moervos die wegrent voor een rekel, nee ze vocht voor haar eer.

Hij schudde zijn kop. 'Ik? Verstoppen? Zeg, denk je dat je een watje bent?' zei hij met een gemeen lachje, toen stapte hij naar voren en was heel zijn lichaam te zien, zijn sterke lichaam, maar ook zijn grote lichaam. 'Zo, Alfa.. Van de Kettu Pack was het toch hé, of heb ik het verkeerd gehoord?' zei hij grijnzend, misschien moest hij niet zo gemeen doen, maar dan kwam het zo als een lafaard over terwijl hij dat juist niet was. Hij grijnzde en keek de twee pups aan, toen knikte hij en liet hij zijn blik op weer op Kiara vallen, die was kleiner als hem maar zo'n sterke moervos had hij nog nóóit gezien in zijn leven. Misschien was Kiara wel anders, misschien gedroeg ze haarzelf niet zoals alle andere moervossen, en dat intresseerde Diesel wel wat, want de meesten waren nu bang weggevlucht nu hij zijn donkere blik opzette. Hij grijnsde nog even en dacht even na. 'Waarom heb je trouwens één blauw oog en een dof grijs oog?' vroeg hij geïntresseerd aan haar, misschien wilde ze het niet tegen hem zeggen maar dat zou hem niks schelen, of misschien zou ze het er liever niet over hebben. Maargoed, wat zou hem dat boeien? Hij kon ook gewoon verder leven zonder dat te weten hoor.

Diesel zette een donkere blik op en kwam uit de struiken gestapt, hij was groter en waarschijnlijk sterker dan haar. Maar dat deerde Kiara niet. 'Ik? Verstoppen? Zeg, denk je dat je een watje bent?' Zei Diesel. "Nee, dat denk ik niet" Grijnsde ze. 'Dat wéét ik misschien' Dacht ze en richtte haar ogen op hem. 'Zo, Alfa.. Van de Kettu Pack was het toch hé, of heb ik het verkeerd gehoord?' Zei hij spottend. "Wat jij denkt dat ik geen Alfa kan zijn misschien? Nou dan denk je verkeerd!" Beet ze hem af. Hij zou niet met haar kunnen spotten. "Een simpele alfa zou al lang weggelopen zijn van een grotere vos als haar" Zei ze grijnzend, daarmee was ze nadruk leggen op haar moed dat ze had. 'Waarom heb je trouwens één blauw oog en een dof grijs oog?' Deze geïntereseerde vraag volgde snel na haar reactie. "Ach, een klein ongelukje met één van de iritante rekels die dachten de macht van mijn troep te kunnen grijpen hij krabte in mijn oog en daarna was het blind" Zei ze droogjes. In haar hoofd speelde alles nog eens af. "Sindsdien ben ik harder en nog gemener geworden." Zei ze grijnsend.

'Okey, nouja. Als jij wilt vechten, mij best maar ik vecht niet graag tegen Moervossen weet je,' zei hij tegen haar en grijnsde nog even, daarna werd zijn blik emotieloos en was geen enkele emotie te lezen op haar gezicht. 'Nouja, ik denk best dat jij een Alfa kan zijn, je bent inderdaad niet zo'n watje als de andere moervossen,' zei hij iets kalmer tegen haar, als ze wilde vechten kon ze komen, maar de kans was groot dat ze zou verliezen, aangezien Diesel veel vossen had vermoord, op een leuke wijze en steeds genoot hij ervan om vossen te vermoorden. Het was voor hem meer een vermaak, wat had hij anders te doen? Een partner zoeken? Komop zeg! Liefde bestond niet voor hem, misschien zou er dan ook wel óóit wel een iemand zijn die zijn hart kon breken, dat was bijna onmogelijk en als hij dan nakomelingen zou hebben zou dat dan ook misschien maar enkel zijn voor het bloed, die hem op zouden volgen en net zoals hem zouden worden.

Kio keek Kiara aan. toen ze zei." Je weet wel dat mijn troep gevaarlijk en gemeen is." Kio keek de vos raar aan en zei toen." Dat ben ik ook. Anders laat ik mijn ouders niet in de steek" en Kio keek toen droog naar de wolf die Diesel heette en zei."Ik ben Kio ik eet je lekker op." en hij begon droog aan een pootje teknagen. wat eigelijk meer zwabbelen was. Kio stond weer op en keek naar Kiara. hij kende haar nog niet zo heel erg lang en hij vond haar nu al een soort moeder figuur." U Alfa Vos ik heet Kio hoe heet u grote alfa vos." en hij ging rustig voor haar liggen. toen ging hij rustig van het windje genieten dat hij op zijn rug en hoofd kreeg.

'Okey, nouja. Als jij wilt vechten, mij best maar ik vecht niet graag tegen Moervossen weet je,' Antwoorde de Rekel Diesel. Het kleine vosje begon haar te irriteren. "Ik ben Kiara" Siste ze hem toe en zag hem sabbelen aan de poot van Diesel. Ze beet in zijn staart en trok hem terug. "Doe eens wat normaal" Gromde ze en richtte zich weer naar Diesel. "Och, dat begrijp ik, dat is vaakuit een oneerlijke strijd" Zei ze en luisterde naar wat hij nog te zeggen had dat was: 'Nouja, ik denk best dat jij een Alfa kan zijn, je bent inderdaad niet zo'n watje als de andere moervossen,' "Jij bent ten minste iemand die slim inziet dat er ook gevaarlijke moervossen kunnen zijn" Zei ze rustig maar was nog steeds dominant. Ze wist immers niet of deze rekel een bedreiging vormde. "Nou heb je intresse in deze tiroep of niet?" Zei ze killetjes.

'Nog één onverwachte beweging van je, pup en je gaat eraan!' schreeuwde hij even woest, en toen werd de pup weg getrokken door Kiara, zo heette ze zei ze. 'Váák ja, of je kan beter meestal zeggen dat het oneerlijk is,' zei hij tegen Kiara en knikte even rustig naar haar. Toen knikte hij wéér. 'Ja, kijk maar naar jou, nietwaar?' zei hij nogsteeds grijnzend en grinnikte ietswat naar haar toe. 'Maar geef toe; er zijn niet veel gevaarlijke moervossen. Je ouders zullen zeker wel trots op je zijn, nietwaar?' zei hij nogsteeds kalmpjes en keek Kiara al wat rustiger aan, hij voelde zichzelf hier al wat meer op zijn gemak, ookal had hij de pup bedreigd en kwam hij nogal vreemd over voor sommigen. 'Achja, mijn best. Ik heb trouwens toch niks te doen dusja,' zei hij toen Kiara vroeg of hij intresse had om bij de troep te komen.

Torak was ondertussen even achter een grote steen gekropen en in slaap gevallen. Hij was doodop en kon geen poot verzetten. Hij was blij dat hij nu in een roedel zat. Hij hoefde zich dus voorlopig geen zorgen te maken over overleven. Als hij goed zijn best deed was er niets aan de hand en Torak wilde graag zijn best doen. Hij mocht Kiara wel en haar slimme, doortrapte manier van handelen ook. Kio vond hij maar een vreemde pup. Diesel vond hij een onguur en té duister type. Torak mocht hem niet, maar liet dat maar niet merken. Rustig viel Torak in een vredige, zorgeloze en droomloze slaap.
Even later schrok Torak wakker. Verschrikt keek hij om zich heen. Toen zag hij waar hij zo van was geschrokken. Het was een grote kerkuil die in de boom naast hem zat. Torak kroop achter de steen vandaan en keek naar de drie vossen. "W-wat is er allemaal gebeurd?" vroeg Torak nieuwsgierig aan de anderen. Omdat hij even was weggedoezeld, wist hij nu nauwelijks iets van het gesprek dat gevolgd was.

"Ik ben blij dat je zo over alles denkt" Grijnsde Kiara naar Diesel. "Je bent opgenomen in de troep, als je dat wilt tenminste" Zei ze kil. Torak wist niet te volgen en vroeg 'wat is er allemaal gebeurd?' "Diesel is zich komen melden voor de troep hij wil er graag bij en hij zit erbij binnenkort krijgt hij training om te kijken wat voor rang hij zou kunnen hebben." Antwoorde ze droogjes. "Nou" Zei ze met een zwiep van haar staart. "De zon komt op, we moeten snel een schuilplaats vinden voor onze troep. anders zijn alle gebieden al ingenomen." Zei ze rustig.

[Geen Inspi]

Lara zat op een rots en huilde luid, toen stopte ze snoof een keer diep en wist het zeker! ik rook vossen. Het liefst was ik er keihard op afgerend maar dat deed ik niet, in plaats daarvan liep ik er stilletjes op af ik zag twee grote vossen en twee kleine. ik gromde hard! daarna rende ik keihard langs hun op. even verder draaide ik me om en stond stil ik keek de vossen aan. En gromde.

(Wil je op z'n minst 3 volle regels schrijven? Graag en dankje. )

Kiara keek even op de kleine pup neer en lachte. "Jij, jij denkt tegen mij op te kunnen? Én tegen mn groeiende roedel ha!" Dat was de beste mop die Kiara in haar 5-jarige bestaan had gehoord. "Luister kleintje, ik ben de leidster van de Kettu Pack de allerbeste roedel, maar ook de gemeenste." Grijnsde ze vol lof, en hief haar staart lichtjes op als teken van leidershap en domintantheid. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en ging dichterbij de kleine vos. "Jij denkt het in je te hebben?" Ze kraakte de kleine vos express af, om te kijken of hij zich liet afschrikken of niet. "Ik verzeker je met wat gegrom kom je er niet hoor in mijn troep." Antwoorde Kiara kil. Ze stootte de kleine vos met een klap van haar poot om, en duwde er op, niet te hard ander zou ze nog iets kunnen breken, ze was misschien slecht maar nog niet laf. "Als je hier vanonder geraakt, zal ik misschien al wat anders denken" Lachte ze. En wachtte rustig af.

Torak draaide met zijn oren. Hij dacht even iets te horen, maar toen hij zijn oren gespitst hield hoorde hij niets meer. "Vast mijn verbeelding," bedacht hij onzeker. Hij ging in de buurt van Kiara, zijn nieuwe roedelleidster liggen. Plotseling stond er een kleine poolvos van niet meer dan zes maanden voor hen. Ze gromde brutaal naar Kiara. Torak keek op naar zijn leidster. Wat zou ze nu gaan doen? Langzaam ging hij recht op zitten en keek van de kleine poolvos naar de zwarte roedelleidster. Een klein beetje gespannen wachtte hij af op haar reactie.
"Jij, jij denkt tegen mij op te kunnen? Én tegen mn groeiende roedel ha!" lachte Kiara. Torak had eigenlijk al kunnen verwachten dat ze zo zou kunnen reageren. Want ook al kende hij haar nog niet zo lang, toch wist hij genoeg om te begrijpen dat ze zich niet eens beledigd voelde en er alleen maar mee zou spotten. "Luister kleintje, ik ben de leidster van de Kettu Pack de allerbeste roedel, maar ook de gemeenste," legde Kiara de pup uit. In haar stem weerklonk haar grote leiderschap en dominantie. Dat bewonderde Torak. Hij wende zijn blik naar de nieuwe pup en keek hoe die zou reageren. Misschien zou die wel bang weglopen of zou die nog brutaler gaan doen. Even ontblootte Torak zijn scherpe tanden. Als teken dat hij haar niet mocht, omdat ze brutaal deed tegen zijn leidster. Daarna keek hij weer naar Kiara. Die had haar ogen samen geknepen en liep naar het vosje toe. "Jij denkt het in je te hebben?" kraakte ze het vosje af, zoals ze ook bij Torak had gedaan. "Ik verzeker je met wat gegrom kom je er niet hoor in mijn troep," ging Kiara verder. Plotseling stootte ze de vos om en duwde haar tegen de grond. Torak merkte dat ze alles vrij zacht deed. Het was dus echt meer om de pup te laten schrikken. "Als je hier vanonder geraakt, zal ik misschien al wat anders denken," zei ze lachend. Torak was ondertussen opgestaan en liep langzaam op de twee vossen af. Hij wist niet wat hij zou doen als hij dichtbij hun stond. In ieder geval kon hij vanaf daar beter zien wat er gebeurde.

Misty kwam aanlopen om iets te drinken ze had wel heel erg dorst omdat er net een bison achter haar aan had gezeten, Ze dronk echt heel veel. Toen ze klaar was zag ze een paar andere vossen die iets aan het zoeken waren ze wist verder niets, en vroeg aan een paar vossen: 'Hoe heten jullie ik ben Misty en ik zoek een roedel hebben jullie mischien een tip?. opeens voelde Misty zich alleen ze ging liggen en verbergde haar gezicht onder haar pootjes.